دلهره های کودکی و جستجوی خود واقعی ، چگونه کودکیِ آسیب دیده خود را دریابیم؟ - مجله آزات وب

از وبسایت وزارت بهداشت درمان آموزش پزشکی دیدن نمایید.

به گزارش خبرنگاران، کتاب دلهره های کودکی؛ در جستجوی خود واقعی نوشته آلیس میلر، روانکاو سوئیسی-لهستانی است. او پس از 20 سال کار در حوزه روانکاوی، از نقاشی هایی که از کودکیش به جا مانده بود، توانست کودکی خود را بازیابد. بعد از آن، اعتبار نظریه های روانکاوی را زیر سوال برد، از عضویت در انجمن بین المللی روانکاوی استعفا کرد و در 1995 تغییراتی در کتاب پرفروشش، دلهره های کودکی، به وجود آورد و ویراست تازه ای از آن منتشر کرد.

میلر در مقدمه دلهره های کودکی، از نامه هایی گفته که از خوانندگان کتاب دریافت کرده است. خوانندگانی که اعتراف کرده اند این کتاب، کلیدی به آن ها داده تا بتوانند درهایی را باز کنند که سال های سال بسته مانده بود. درعایی که به زندگی گذشته آن ها و به کودکیشان گشوده می شد. کتاب، احساسات فروخورده خوانندگان را در برابرشان روشن کرده و آن ها را در برابر خودشان نشانده است. میلر می گوید واکنش هایی که از فرهنگ های مختلف دریافت کرده و تشابهشان، او را به این نتیجه رسانده که کتابش بر دردی جهانی دست گذاشته، نه فقط چیزی که در تمدن غربی می گذرد. دردی که از زخم های روحی در سال های اولیه زندگی و سرکوب آن ها ناشی می شود و این سرکوب، شخصیت کودک را در آینده شکل می دهد.

آلیس میلر معتقد است که این مصیبت همه انسان هاست: اینکه همه ما در کودکی تلاش می کنیم خواسته های گفته و ناگفته والدینمان را برآورده کنیم. چه منطقی باشند و چه غیرمنطقی. این جریان، ما را به سویی برده که نیازها و احساسات واقعی خودمان را سرکوب کنیم و در زندگی بزرگسالی این مسئله، مانند هدایت کشتی بدون قطب نما است. اگر خودمان و احساساتمان را نشناسیم و ندانیم چه می خواهیم، در بزرگسالی هم تحت تاثیر انتظاراتی زندگی می کنیم که در دوران کودکی به ما تحمیل شده اند، و ما به خاطر توهم عشق برآورده شان کردیم.

امروزه هر کسی بخواهد می تواند به دوران کودکی سرکوب شده خود دسترسی پیدا کند و میلر این را چیز تازه ای می داند. میلر معتقد است که روانکاوی که توسط فروید پایه گذاشته شد، اتفاقا راهی بوده که مخصوصا زخم های دوران کودکی را پنهان کند. میلر می گوید: فروید با حدس های تاییدنشدنی و انکار وجود راهی قابل اطمینان برای رسیدن به حقایق دوران کودکی می کوشید با ترس هایش از آسیب های دوران کودکی خودش کنار بیاید. در نتیجه با این کار پیشرفت ما را در شناخت خودمان و فعالیت درمانی موثر، صد سال عقب انداخت.

میلر نه تنها فروید، بلکه یونگ و بسکمک دیگر از روانکاوان صاحب روش را زیر سوال می برد. او معتقد است ما از نظر ژنتیکی طوری برنامه ریزی نشده ایم تا سوءرفتارها را در دوران کودکی تحمل کنیم. اگر حیوانات نخواهند از بچه های خود مراقبت کننده، آن ها را می کشند ولی هرگز چندین سال شکنجه شان نمی کنند. به گفته میلر، ما ساز و کاری طبیعی برای کنار آمدن با سوء رفتارها نداریم و همچنین نمی توانیم آن ها را از بدنمان پاک کنیم، چرا که هر اتفاقی در زندگی ما می افتد، به صورت اطلاعات در سلول های ما ثبت می شود. طبیعت در مقابل این توانایی را به ما داده تا زمانی که سوء رفتار تحمل ناپذیر شد، خود را در برابر آن بی حس کنیم. ما به کمک سرکوب و انکار در برابر مرگ از خود دفاع می کنیم. اما سرکوب ناآگاهانه در کودکی به شکل خطرناکی در سلول های ما انباشته می شود و ما را در بزرگسالی به سوی فعالیت هایی مخرب می کشاند، حتی اگر واقعا مایل به انجام این کارها نباشیم.

به اعتقاد میلر، روش های درمانی تنها زمانی راه چاره های سودمند و پایدار ارائه خواهند داد که ابتدا واقعیت گذشته ما را برایمان روشن کند و سپس آن را برای بقیه عمر در دسترس ما قرار دهد. ما تنها اگر امروز، فردا و همیشه با آغوش باز پذیرای احساسات مدام در حال تکامل خود باشیم و ابزارهای لازم برای درک آن ها را در اختیار داشته باشیم می توانیم سلامت و شفافیت و استقلال به دست بیاوریم و حفظشان کنیم.

کتاب دلهره های کودکی؛ جستجوی خود واقعی، توسط امید سهرابی نیک ترجمه شده و نشر نو امسال پنجمین چاپ آن را روانه کتاب فروشی ها کرده است.