استخراج پادتن زنده از دندان های 800 ساله! - مجله آزات وب

به گزارش ایسنا و به نقل از سایتک دیلی، طبق مطالعه ای که به وسیله دانشگاه ناتینگهام اجرا شده است، دندان ها می توانند آنتی بادی ها یا پادتن ها را برای قرن ها حفظ نمایند و به طور بالقوه امکان مطالعه بیماری های تاریخی انسان را فراهم نمایند.

پژوهشگران می گویند، آنتی بادی های کاربردی دندان های 800 ساله هنوز هم پروتئین های ویروسی را نشان می دهند.

این مطالعه نشان داده است که دندان ها می توانند توانایی حفظ آنتی بادی ها را برای چندین قرن داشته باشند. این می تواند منبع ارزشمندی برای کاوش در تاریخچه بیماری های عفونی در انسان در اختیار دانشمندان قرار دهد.

آنتی بادی ها (پادتن ها) پروتئین هایی هستند که سیستم ایمنی در پاسخ به عوامل بیماری زا مانند ویروس ها و باکتری ها فراوری می نماید. این پروتئین ها برای شناسایی این میکروب های مضر عمل می نمایند و سیستم ایمنی را قادر می سازند تا آن ها را هدف قرار دهد و از بدن حذف کند.

به بیان دقیق تر، پادتن نوعی پروتئین است که در دستگاه ایمنی بدن در پاسخ به حضور آنتی ژنی خاص فراوری می گردد و در خون به گردش درمی آید یا در محل فراوری باقی می ماند تا به آنتی ژن (معمولاً اجسام بیگانه همانند باکتری و ویروس، ولی گاه حتی بافت طبیعی بدن یا یک ماده غذایی است) حمله ور گردد و آن را بی زیان کند.

هر پادتن یک آنتی ژن ویژه را هدف خود تشخیص می دهد. پادتن ها از پلاسموسیت ها ترشح می شوند. آن ها پس از برخورد لنفوسیت B با آنتی ژن خاص خود، تقسیم شده و سلول B خاطره و پلاسموسیت به وجود می آورند. سلول های خاطره همیشه در کمین هستند تا در صورت برخورد مجدد با همان آنتی ژن با سرعت بیشتری تقسیم شوند. پلاسموسیت ها گیرنده آنتی ژنی ندارند و وظیفه آن ها فراوری پادتن است و دارای شبکه آندوپلاسمی زبر و جسم گلژی گسترده هستند.

پادتن ها به صورت فعال، فراوری و به خون ریخته می شوند. پادتن در خون محلول است، به همین دلیل به این ایمنی هومورال (مایعات بدن شامل خون لنف و مایع میان بافتی) گفته می گردد. پادتن ها گیرنده آنتی ژنی مشابه لنفوسیت B و B خاطره دارند که مکمل آنتی ژن است. پادتن، آنتی ژن را از بین نمی برد. بلکه آن را خنثی می نماید. در ساده ترین روش به آنتی ژن می چسبد و مانع از اتصالش به سلول میزبان می گردد.

پادتن ها در ایجاد آسم و آلرژی و خود ایمنی نقش دارند. یعنی فراوری نابه جا و نامناسب آن ها باعث ایجاد این بیماری ها می گردد. البته این گفته نباید به اشتباه برداشت گردد. اگر پادتن ها نباشند، بسیاری از بیماری ها انسان را از پا درمی آورند. پادتن در مبارزه با سلول های سرطانی و پیوندی نقش کمتری دارد.

اکنون در این مقاله تازه مشاهده شده است که آنتی بادی های استخراج شده از دندان های یک انسان قرون وسطایی 800 ساله پایدار مانده اند و هنوز قادر به تشخیص پروتئین های ویروسی هستند.

این مطالعه که به وسیله پروفسور رابرت لیفیلد (Robert Layfield) و تکنسین تحقیقاتی بری شاو (Barry Shaw) از دانشکده علوم زیستی دانشگاه ناتینگهام با همکاری پروفسور انیسور رحمان (Anisur Rahman) و دکتر توماس مک دانل (Thomas McDonnell) از گروه پزشکی کالج دانشگاهی لندن انجام شد، مطالعات پروتئین های باستانی را که به آن ها palaeoproteomics گفته می گردد، توسعه می دهد. این مطالعات به طور بالقوه به متخصصان اجازه می دهند تا چگونگی ایجاد واکنش های آنتی بادی انسانی در طول تاریخ را تجزیه و تحلیل نمایند.

Palaeoproteomics می تواند با پروتئین های باستانی که پس از حفظ مینای دندان 1.7 میلیون ساله از یک کرگدن باستانی و پوسته تخم شترمرغ با بیش از 6.5 میلیون سال قدمت با موفقیت بازیابی و شناسایی شده اند، پنجره ای به اعماق زمان باز کند.

پژوهشگران در این مطالعه تازه، شواهد اولیه ای را نیز یافتند که نشان می دهد مانند دندان های انسان قرون وسطایی به نظر می رسد که استخوان های ماموتی با قدمت نزدیک به 40 هزار سال، آنتی بادی های پایدار را حفظ نموده اند.

این علم قبلاً به وسیله گروه پژوهشی دانشگاه ناتینگهام برای تجزیه و تحلیل سایر پروتئین های مرتبط با بیماری که از استخوان ها و دندان های انسان های باستانی بازیابی شده اند، به کار گرفته شده است تا امکان شناسایی شکل باستانی غیرمعمول بیماری پاژه استخوان را فراهم کند.

بیماری پاژه استخوان دومین بیماری شایع استخوانی پس از پوکی استخوان است. مشکل اصلی در بیماری پاژه افزایش فعالیت استخوان شکنی است. در این حالت، سلول های استخوان شکن بیشتر، بزرگتر و فعال تر هستند. استخوان تازه با کیفیت پایین ساخته می گردد. بیشتر بیماران بدون علامت هستند، ولی بعضی بیماران درد استخوانی، بدشکلی استخوانی، شکستگی، آرتریت، سردرد، نارسایی قلبی و بعضی علائم دیگر دارند.

پروفسور لیفیلد شرح می دهد: در علم اکتشاف، ما انتظار چیز های غیرمنتظره را داریم، اما درک این موضوع که آنتی بادی های سالم و کاربردی را می توان از بقایای اسکلتی در پرونده های باستان شناسی استخراج کرد، بسیار شگفت انگیز بود. بعضی از پروتئین های باستانی پیش از این ثابت و پایدار بوده اند، اما این پروتئین ها معمولاً پروتئین های ساختاری مانند کلاژن و کراتین هستند که بسیار بی اثر هستند.

پروفسور رحمان نیز گفت: آنتی بادی ها متفاوت هستند، زیرا ما می توانیم آزمایش کنیم که آیا آن ها هنوز هم می توانند کار خود را در تشخیص ویروس ها یا باکتری ها حتی پس از صد ها سال انجام دهند یا خیر. در این مورد، متوجه شدیم که آنتی بادی های دندان های قرون وسطایی قادر به شناسایی ویروس اپشتین-بار (Epstein-Barr) بودند که باعث تب غده دار می گردد.

ویروس اپشتین-بار (EBV) عامل بیماری مونونوکلئوز عفونی از گروه هرپس ویریده ها است. این ویروس با بعضی از انواع سرطان مانند لنفوم هوچکین، لنفوم بورکیت و بیماری هایی مانند ایدز و ام اس در ارتباط است.

تب غده دار یا مونونوکلئوز عفونی نیز یک بیماری عفونی است که به وسیله ویروس اپشتین-بار ایجاد می گردد.

پروفسور رحمان در خاتمه گفت: در آینده می توان به نحوه واکنش آنتی بادی های نمونه های باستانی به بیماری های موجود در آن دوره ها، مانند طاعون سیاه یا مرگ سیاه نگاه کرد.

طاعون سیاه یا مرگ سیاه یک دنیاگیری طاعون به عنوان ویرانگرترین بیماری همه گیر تاریخ بود که در دوره اوج خود میان سال های 1347 تا 1353 میلادی اروپا را درنوردید. این نخستین همه گیری بزرگ در اروپا و دومین آن در دنیا بود.

مرگ سیاه تنها همه گیری بود که به طور دقیق به وسیله تاریخ دانان توصیف شده است. شمار مرگ و میر این بیماری در این دوره کاملاً معین نیست، اما برآورد آن حدود 30 تا 60 درصد جمعیت اوراسیا یعنی نزدیک به 75 تا 200 میلیون نفر طی این چند سال است. با این حال منابع تاریخی بسیاری درباره همه گیری طاعون سیاه در آسیا وجود ندارد. تخمین زده می گردد که یک سوم جمعیت ایران در آن موقع کشته شدند.