برچسب پوپولیسم بر پیشانی دکتر رشیدپور! - مجله آزات وب

به گزارش خبرنگاران، در یادداشتی در روزنامه شهروند می خوانیم: بعد از یک برنامه خبرساز با حضور جواد ظریف، وزیر امور خارجه، رضا رشیدپور با انواع انتقادات روبرو شد؛ انتقاد کسانی که او را متهم به بی احترامی به وزیر می کردند؛ کسانی که می گفتند از تریبونش برای شلوغ کاری و جلب توجه استفاده می نماید و به قول معروف شو می دهد و حمله کسانی که می گفتند او به هر حوزه ای سرک می کشد و بدون این که تخصصی داشته باشد، هر سوژه ای را مطرح می نماید.

واقعیت این است که لحن رشیدپور در گفت وگو با ظریف نشانی از پرنسیب نداشت. خودش هم منصفانه اعتراف می نماید که بدون عیب و ایراد نیست. هر چند که با جواب هایش در برنامه خندوانه معین شد انتقادات را نمی پذیرد و با طرح این موضوع که فضای برنامه اش صمیمانه است و کسی از حرف ها و سوالاتش دلگیر نمی گردد، می خواهد قسر در برود. اگر متوجه گردیده باشد که بی احتیاطی و بی احترامی در مقابل شخصیت موجهی مثل ظریف چه عواقبی دارد، اعتراف نکردنش را هم می توان ندیده گرفت. بالاخره کدام مجری مشهور در دنیاست که گاف نداده باشد. در مورد رشیدپور این نکته هم قابل کتمان نیست که از جنجال استقبال می نماید. می خواهد دیده گردد. این کار را هم نسبتا خوب بلد است؛ چه وقتی که آنتن صدا و سیما را دارد و چه وقتی که ممنوع الفعالیت می گردد و مجبور است به استودیوهای غیر مجاز و نیمه مجاز نقل مکان کند؛ چه وقتی که تاک شو اجاره می نماید و چه وقتی که مجری جُنگ های صبحانه و عصرانه و شبانه می گردد. او دی ان ای این کار را دارد. ژورنالیست است و خوش ذوق است و کارش را بلد است. درباره اخلاق صحبت نمی کنیم و فقط از قواعد فنی و حرفه ای کار رسانه صحبت می کنیم؛ قواعدی که رشیدپور نشان داده در آن صاحب سبک است، حتی اگر در چیدن تیم و دریافت مشاور بدسلیقگی کند و برای خودش حاشیه درست کند، حتی اگر نتواند از همه فرصت ها و امکاناتش بهترین بهره را ببرد.

این که عده ای بابت شلتاق او مقابل ظریف یا به دلیل طرح موضوعاتی که خوش نداشتند روی آنتن زنده برود، حالا علیه اش شمشیر کشیده اند، چیزی از توانایی های او کم نمی نماید. احتیاج به گفتن هم نیست که او در چارچوب محافظه کاری ها و سوگیری های رسانه اش حرکت می نماید و نه تنها جرأت و مهلتش را نخواهد داشت که به چهره های جبهه مقابل ظریف بتازد که حتی برای دعوت کردن آنها به برنامه راحت و چالشی اش هم اوکی نخواهد گرفت.

با همه اینها می خواهم بگویم که کارش را دارد خوب انجام می دهد. در همان حوضچه ای که در اختیارش گذاشته اند و با زبلی کمی گشادترش نموده، خوب آب بازی می نماید. یادمان باشد که همین دوربین و همین تایم های طلایی و نقره ای به دیگران، یعنی به دیگر مجریان مورد وثوق سیما هم داده گردیده و آبی را گرم ننموده اند. حالا هم بعید نیست که برایش رقیبی بتراشند به شیوه همیشگی رسانه ملی که تا کسی گل می نماید می خواهند زمینش بزنند و ثابت نمایند که تخم دوزرده نمی کنی و ترمزش را بکشند. این که برنامه اش گل می نماید، سوژه ها و حرف ها و مصاحبه هایش در فضای مجازی بازنشر می گردد و دیده می گردد، یعنی به هدفش رسیده است. یعنی در برهوت رسانه که از فضای مجازی عقب افتاده و از سوژه عقب افتاده و کلا رسانه ای عقب افتاده است، رشیدپور توانسته گلیمش را در حدی از آب بکشد؛ با وجود همه دسته گل ها و نوابغی که به برنامه می آورد و می بیند رودست خورده (اگر کلک نزده باشد)؛ با وجود پیگیری اغراض شخصی که گاهی دم خروس شان از صفحه تلویزیون بیرون می زند. کاری که او می نماید پوپولیسم نیست؛ ماندن روی موج خبر و پیگیری سوژه های روز و دیده شدن است؛ همان چیزی که رسانه کم دارد؛ با همه معایب؛ با همه نقدهای اخلاقی که به برنامه اش وارد است. این بیشتر پروفشنالیسم است تا پوپولیسم. تاب آوردن او و زخم زبان هایش هم ظرفیت رسانه و مسئولان را بالا خواهد برد. حتی اگر گاهی نامربوط بگوید؛ حتی اگر تخصص لازم برای هر حرفی را نداشته باشد که لازم هم نیست در همه زمینه ها متخصص باشد. او باید تخصص طرح مسائل عمومی و نگه داشتن مخاطب پای گیرنده ها را داشته باشد. باید دکترای اندازه گیری نبض جامعه را داشته باشد. کی منکر این توانایی های اوست؟