مشخص فاصله ستاره ها از یکدیگر ، صورت های فلکی واقعی هستند؟ - مجله آزات وب

به گزارش خبرنگاران، چشم های آموزش دیده می توانند درخشان ترین پیکرها را برای یافتن همه چیز، از یک شکارچی بزرگ گرفته تا یک بز دریایی اسطوره ای ردیابی کند، اما برای بسیاری از ما، آنها فقط مجموعه ای از نقاط سرگیجه آور است. اما فاصله این ستاره ها از هم چقدر است؟

به گفته رصدخانه ملی رادیو نجوم آمریکا، میانگین فاصله بین 2 ستاره در کهکشان راه شیری حدود 5 سال نوری یا47 تریلیون کیلومتر است.

با این حال، چشم انسان واقعاً این فواصل میانگین را نمی بیند. نمای آسمان شب فقط یک عکس فوری دوبعدی از درخشان ترین ستارگان است. یک ستاره مرئی ممکن است در واقع 2 ستاره به هم متصل باشند و ستارگان منفرد در یک صورت فلکی ممکن است بسیار دورتر از آنچه به نظر می رسند از هم فاصله داشته باشند.

بیشتر بخوانید:

• سیاه چاله رمزارز برای کاربران آماتور | گردش مالی حوزه رمزارز عده ای را وسوسه به فعالیت می نماید اما ...

آنا روزن، اخترفیزیکدان و استادیار دانشگاه ایالتی سن دیگو، به سایت لایو ساینس می گوید: هرگز به صورت های فلکی اعتماد نکنید. اگر 2 ستاره را در کنار یکدیگر در آسمان می بینید، این تنها یک طرح دو بعدی است و شما نمی دانید که آیا آنها واقعاً در کنار یکدیگر هستند یا خیر.

فاصله بین ستاره ها به طور قابل توجهی فرق دارد. به گفته ناسا، خورشید حدود 4.25 سال نوری(40 تریلیون کیلومتر) از نزدیک ترین همسایه ستاره ای خود، پروکسیما قنطورس، فاصله دارد. از سوی دیگر، پروکسیما قنطورس، یکی از سه ستاره یک منظومه است و تنها یک پنجم سال نوری از نزدیک ترین همسایگان خود فاصله دارد.

منظومه قنطورس نشان می دهد که میانگین فاصله بین ستاره ها در سراسر کهکشان تصویر کاملی از توزیع ستاره ها را که در طول زمان هم تغییر می نماید، ترسیم نمی نماید. روزن می گوید: اگر نگاه دقیق تری بیندازید و تلسکوپ ها را به سمت این منطقه ها در زمان های مختلف نشانه گیری کنید، موضوع پیچیده تر هم می گردد.

بیشتر بخوانید:

• جولان شبه علم به نام موجودات فضایی | بحث داغ مایش اجسادی در کنگره مکزیک با ادعای فرازمینی بودن

ستاره ها حرکت می نمایند. اگرچه ما آنقدر دور هستیم که چشم هایمان نمی تواند حرکت ستاره ها را دنبال کند. به همین علت است که صورت های فلکی را می بینیم.

همه ستارگان بسیار ساکن به نظر می رسند، اما اگر بتوانید در هزاره ها سفر کنید، در واقع خواهید دید که شکل صورت های فلکی به آرامی تغییر می نماید.

درک فعلی محققان این است که بیشتر ستارگان در محیط های خوشه ای نسبتاً نزدیک به یکدیگر متولد می شوند، اما با گذشت زمان، تأثیرات خارجی در فضا، مانند میدان گرانشی کلی کهکشان، می تواند باعث گردد که ستاره ها به آرامی پراکنده شوند.