هرگز نگو هرگز، به ویژه در فوتبال! - مجله آزات وب

به گزارش خبرنگاران، احسان محمدی در عصر ایران نوشت: توافق حاصل شد. این جمله سه کلمه ای خیلی اوقات خیال آدم را راحت می کند. فرقی نمی کند بعد از یک دعوای زن و شوهری باشد یا جنگ دنیای دوم! انسان (البته بیشتر انسان ها) به تجربه هزاران سال جنگ و جدل یاد گرفته اند که هر چه زودتر به توافق برسند، هزینه کمتری می دهند.

امروز و پس از جلسه با کنندگان ایران، کنفدراسیون فوتبال آسیا پذیرفت که تیم های ایرانی از حق میزبانی خود در دور گروهی لیگ قهرمانان استفاده کنند. البته دو تیم استقلال و شهرخودرو هم پذیرفتند که بازی پلی آف را در خارج از خانه برگزار کنند.

بعد از اعلام خبر اولیه و این که به دلیل عدم امنیت، امکان میزبانی از ایران سلب می شود، کنندگان تیم های ایرانی اعلام کردند، کنار می کشند و هرگز نمی پذیرند در کشور سوم بازی کنند. هیجانات بالا گرفت و حتی پیشنهاد حمله به صفحه AFC هم توصیه شد. نوشتم: فارغ از این که موافق این ادعاها باشیم یا نه، بعید به نظر می رسد که راه حل برون رفت از این مشکل، توهین و پرخاش یا کُری خوانی باشد. خیلی از این راهکارهای ملی - محلی صرفاً مصرف داخلی دارد و برای حال آمدن جگر تجویز می شود اما گره گشا نیست. کشور در شرایطی نیست که افکار عمومی را گرفتار حاشیه ها و رنج های تازه کرد.

فوتبال در همه این سال ها یک جان پناه برای ما بوده که برای دقایقی گرانی و بیکاری و مسائل مان را با آن فراموش کرده ایم و سلب آن از هوادارانی که بسیاری از آنها کاری با سیاست ندارند، قطعاً باعث ایجاد شکاف های تازه در بدنه اجتماعی می شود.

در چنین فضایی گر چه اصلاٌ اینا کی هستن که برای ما با تمدن 2500 ساله خط و نشون بکشن و ... لایک دارد اما مذاکره و دیپلماسی را برای این دقایق گذاشته اند. کار آنها که کت و شلوار می پوشند در همه دنیا همین است.

درست وقتی سربازها به سوی هم شلیک می کنند، دیپلمات های اتوکشیده و ادکلن زده برای منافع کشورهایشان بدون گلوله با هم می جنگند و بر خلاف جبهه جنگ که یا مرگ یا پیروزی شعار است، اینجا می شود گزینه های برد - برد را هم پیدا کرد.

اما کسانی مدام بر طبل هرگز کوبیدند. هرگز کوتاه نمی آیند. هرگز در این مورد مذاکره نمی کنند. هرگز...

و حالا توافق حاصل شد. این توافق مثل هر توافق دیگری قطعاً مخالفانی هم دارد. درست مثل آنها که بعد از توافق هسته ای به سمت دکتر ظریف لنگه کفش پرتاب کردند و در بعضی دانشگاه ها گلابی آوردند و گفتند این محصول برجام است و حالا بعد از خروج ترامپ می بینند که اتفاقاً آن توافق چنان به سود ما بود که آمریکایی ها را عصبانی کرد و ترامپ از آن خارج شد و حالا تحت فشار قرار گرفته ایم.

این توافق هم حتماً مخالفانی دارد؛ به ویژه اگر استقلال در مرحله پلی آف نتیجه نگیرد ولی بهتر از حذف و کناره گیری نیست؟ فکر می کنند اگر کنار بکشیم AFC نابود می شود؟ مسابقات مشروعیت خود را از دست می دهد؟ تیمی به سود ما کناره گیری می کند؟ یا تیم های ما چنان اسپانسرهای بزرگی دارند که AFC نگران شود دست از حمایت مالی این لیگ برمی دارند و ورشکست می شود؟

وقتی تیم ملی فوتبال ایران برای مسابقه مقابل بحرین و عراق قرار گرفت و تعدادی از هواداران این دو تیم به صورت هماهنگ رفتار غیر متمدنانه ای در قبال پخش سرود ملی ایران نشان دادند، گفتیم که بیش از هر زمان دیگری تنها شده ایم. آن رفتارها مثل همیشه به پای عده قلیلی گذاشته شد و از اهمیت و اقتدار خودمان سخنرانی ها کردیم اما رفتار AFC در قبال حذف یا تهدید به حذف تیم های ایرانی از لیگ قهرمانان باشگاه های آسیا نشان داد تا چه اندازه لابی های قوی و صاحب نفوذی علیه ما وجود دارد.

مدت ها بود ادعا می کردیم که حق ماست در کنفدراسیون فوتبال آسیا کُرسی کلیدی داشته باشیم ولی به راحتی آب خوردن روی نام تیم های ما خط قرمز کشیدند! یعنی تا این اندازه برایشان اهمیتی نداشتیم. آن رکوردهای بیشترین تماشاگر در بازی های خانگی به چشم شان نیامد و عشق هواداران و شور و لذت فوتبال FIFA در همه شعارها و نشست هایش بر آن تاکید می کند در این گوشه دنیا خیلی اهمیتی ندارد.

اقدامات AFC یک بار دیگر نشان داد که تا چه اندازه دست مردان کت و شلوارپوش پر است و چطور می توانند با خودنویس هایشان پای هر ستاره ای را در زمین فوتبال بچینند! فارغ از این که حق داشته باشند یا نه، این جور وقت ها یادمان می افتد که همه فوتبال، تربیت دروازه بان و مهاجم گلزن نیست. برای فزونی در فوتبال لازم است هم پای بازیکنان مستعد، مدیران بین المللی هم داشته باشیم. کسانی که بتوانند مثل علیرضا بیرانوند پنالتی رونالدوها را در اتاق های دربسته مهار کنند و اجازه ندهند دروازه ایران باز شود.

اینها مصادیق واقعی قدرت نرم هستند. بدون گلوله هم می شود افکار عمومی یک کشور را آزار داد. به سمت تقویت خودمان برویم. بر مسند نشستن افراد ناتوان فرستادن کارت دعوت برای شکست است. چه در زمین بازی، چه در اتاق های مذاکره و البته یادمان نرود که هرگز نگوییم هرگز!